Köklerin derinlere uzandığında, yaşamın rüzgarları seni sarsamaz. Dış dünya değişir, zaman akıp gider, ama sen, içindeki o sabit ve sarsılmaz noktaya tutunursun. Bu nokta, sadece kendini bilmenin değil, aynı zamanda kendini kabul etmenin de ifadesidir.

Hayat, bazen kuruyan yapraklar gibi eski alışkanlıkları, düşünceleri ve hikayeleri geride bırakmanı ister. Bu yapraklar rüzgarla süpürülüp giderken, sen daha da güçlenirsin. Her bir yaprak, geçmişin yüklerini, aşılması gereken dersleri temsil eder. Ve her biri döküldüğünde, ağacın tazelenir, yeniden filizlenmeye hazırlanır.

Kendine kök saldığında, en zorlu anlarda bile içindeki sessiz güce erişirsin. O güç, seni yeniden ayağa kaldırır, ileriye taşıyan bir nefes olur. İçsel yolculuğunda, seni tanımak, kabullenmek ve sevmek; en büyük zaferin olur. Çünkü asıl dönüşüm, içeriden başlar ve dışarıya yansır.

Yükseldikçe, köklerin seni yere daha da sağlam bağlar. Her adımda, her nefeste, içindeki o sonsuz bilgelik ve huzurla daha da bütünleşirsin. Ve o zaman, hayatın her anında hem bir ağacın dinginliğini hem de göğe uzanan dallarının cesaretini hissedersin.
Unutma, ne olursa olsun, köklerin senin içindedir ve onlar sayesinde her fırtınadan sonra yeniden filizlenirsin. Rüyana uyan, kendini hatırla. Aşk’la, aşk’tan, aşk olarak. Senden sana. 
7’11’2024